Kanały wentylacyjne tworzą układ służący do wyciągu i rozprowadzania świeżego powietrza, dlatego stanowią podstawowy element instalacji wentylacyjnych. Tzw. orurowanie występuje w wielu rodzajach, dzięki czemu możliwe jest jego dopasowanie do charakterystyki danego obiektu i panujących w nim warunków technicznych. W niniejszym wpisie przyjrzymy się najpowszechniejszym rodzajom kanałów wentylacyjnych wykorzystywanych w budynkach mieszkalnych i przemysłowych.
Podział kanałów wentylacyjnych ze względu na kształt
Od dobrania właściwego rodzaju przewodów wentylacyjnych będzie zależała jakość powietrza trafiającego do wnętrza obiektu. Przygotowując plan przyszłej instalacji należy więc wziąć pod uwagę różne czynniki, takie jak wymaganą przepustowość, ilość dostępnego miejsca czy też charakter użytkowania znajdującej się wewnątrz budynku przestrzeni. W zależności od powyższych kryteriów wykorzystuje się następujące kanały wentylacyjne:
- prostokątne kanały wentylacyjne – przewody wentylacyjne o kształcie prostokąta doskonale sprawdzają się w fabrykach, magazynach oraz wszelkich innych obiektach o charakterze przemysłowym lub produkcyjnym. Tego typu kanały są też chętnie wykorzystywane w punktach usługowych czy centrach handlowych. Największą zaletą prostokątnych przewodów wentylacyjnych jest niska wysokość oraz duża przepustowość powietrza,
- okrągłe kanały wentylacyjne – to najpowszechniej stosowany rodzaj kanałów, zwłaszcza w budownictwie mieszkaniowym. Takie rozwiązanie cieszy się popularnością ze względu na dużą dostępność oraz łatwość montażu i późniejszej eksploatacji. Okrągłe przewody nie są jednak pozbawiona wad – największą jest spora przestrzeń potrzebna do ich zamocowania, co może sprawiać problemy przy aranżacji gotowej przestrzeni. Na rynku dostępne są też przewody o małej średnicy, które można zamaskować pod tynkami, np. w stropach czy pod wylewkami,
- owalne kanały wentylacyjne – to swego rodzaju kompromis pomiędzy poprzednimi propozycjami. Niewątpliwą zaletą tych kanałów jest fakt, że wymagają one zastosowania znacznie mniejszej ilości materiałów izolacyjnych niż produkty o przekroju okrągłym. Wpływa to nie tylko na mniejszy koszt montażu wentylacji, ale również lepszą przepustowość gotowego układu.
Podział kanałów wentylacyjnych ze względu na materiał
Przewody wentylacyjne możemy również zaklasyfikować w zależności od materiału, jaki został wykorzystany do ich produkcji. W przypadku obiektów przemysłowych najczęściej wykorzystuje się kanały blaszane, z kolei w budownictwie mieszkaniowym standardem są produkty z tworzywa sztucznego lub włókna szklanego. Każdy z wymienionych materiałów ma wpływ na poziom elastyczności przewodów, tym samym wyróżniamy:
- sztywne kanały wentylacyjne (tzw. spiro) – najczęściej przybierają kształt prostokątny lub okrągły i są wykorzystywane przede wszystkim w budynkach przemysłowych. Głównym powodem jest ich bardzo wysoka wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie innych szkodliwych czynników środowiskowych. Przewody typu spiro zapewniają też małe poziomy oporu powietrza i nie sprawiają problemów przy pracach konserwacyjnych. Kanały o sztywnej konstrukcji nie są jednak zalecane do obiektów mieszkalnych, ponieważ konstrukcja cechuje się słabą izolacją akustyczną (konieczne jest zastosowanie odpowiedniego wytłumienia instalacji). Dodatkową wadą jest dość wysoki koszt prac montażowych.
- elastyczne kanały wentylacyjne (tzw. fleksy lub flexy) – powstają z metalizowanej folii PCV i cieszą się dużym zainteresowaniem ze względu na łatwość montażu oraz stosunkowo niski koszt stworzenia całego układu. Budowa przewodów sprawia, że mogą się one pochwalić świetnym wygłuszeniem – w większości przypadków nie jest konieczne zastosowanie dodatkowych materiałów izolacyjnych. Niestety, elastyczne kanały wentylacyjne cechują się dużymi oporami powietrza i nie są możliwe do wyczyszczenia.
W wielu obiektach stosuje się rozwiązanie hybrydowe, czyli instalacje składające się zarówno z przewodów sztywnych, jak i elastycznych. Wówczas główne kanały są tworzone z pomocą spiro, z kolei wszelkie podłączenia do centrali lub odejścia od kanałów głównych – z użyciem fleksów.
